لای این حرف های سرد، ... هوای نگاه سکوت وحشی است.
+ در مورد بعضی اشعار نظرم بر اینست که خواننده خوب می تواند صاحب شعر را تشخیص دهد و لزومی بر ذکر مجدد نیست. و این احساس است که مد نظر قرار می گیرد، برای مثال وقتی می گویم « ملالی نیست، جز گم شدن گاه به گاه خیالی دور، | که مردم به آن شادمانی بی سبب می گویند » و برای پست تایتل « بعد از این روزها » را قرار می دهم، بدیهی است که ملاک نه خود شعر یا شاعر است. یا مثلا جمله « گاه حجم یک کلاغ ... ». بدیهی می دانم که با توجه به تعداد کلیک بالایی که روی لینک حسین پناهی یا سید علی صالحی شده است، خواننده با این قطعه ها آشناست. و اگر دقت کرده باشید من حتی برای آثار نقاشی، عکس، یا حتی موسیقی که ذهنم در حین نوشتن درگیرش بوده اسم صاحب اثر را درج کرده ام. از شخص نقادی که باعث شد نظم و احساس وبلاگم با این اراجیف بهم بریزد شدیدا دلخورم و امیدوارم موقعیت مشابهی پیش نیاید.
+ در ضمن از این به بعد کامنت های بی هویت و بی آدرس وبلاگ تایید نخواهد شد. مگر دوستانی که می شناسم و لینک من هستند. زیرا در چشم من ارزش هر شخص به اثرش است و شخص بی اثر شبیه هزار نقاد بی خودی الوجود در ذهنم پوچ است. بار دیگر از دوستان هنرمندم پوزش می خواهم.