در خواب سایه ها

روی شبهای زمستان، نورهای مات

در خواب سایه ها

روی شبهای زمستان، نورهای مات

درباره من

دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ادامه...

آمار : 153014 بازدید Powered by Blogsky

ما تنهاییم

می دانم امسال ...

دیگر هیچ پرنده ای از میان شاخه های درخت خانه مان عبور نخواهد کرد! لال می شوم،

جز تو دیگر با هیچ کس سخن نخواهم گفت. با هیچ کس دیگر،

سخن از بهار اهورایی کبود، نخواهم گفت! دیگر هیچ کس،

حرف های زیستن را خریدار نیست. من،

در دنیای بی انتهای خود غرق خواهم شد و همراه با خلیل جبران و ماری هسکل، آندره ژید و ژروم، معروفی و پیکر فرهاد و یا سمفونی مردگان، آلبر کامو و طاعون، و ریچار باخ و جاناتان، به تنهایی عید را جشن خواهم گرفت. این گوشه،

خیال تنها پرواز خواهد کرد و من می مانم و تو،

ای لونای محسن!

عیدانه ات،

دستهای خالی من!

IL DIVO می خواند، REGRESA A MI، NELLA FANTASIA، MAMA، ...

و من در تنهایی لیوان چای متحیرم ...

برایت از IL DIVO می خوانم. که بهانه ای برای سرودن من شد.