سر به سر این دل نگذار،
گاه، می خندد و گم می شود در نگاه تو،
اما هیچ کس نمی بیند،
گوشه پلک هایش بی اختیار می لرزد.
شاید تبسم دنیا، دلش را می زند.
شاید زندگی،
به شکل غمگینی گرفته باشد در نگاه من،
دنیا، یک غم بی اندازه دارد.
چیزی که در دلم می پیچد و گاه گاه که سوزی همراهش شود،
بی اختیار، در تنهایی بی انتهایش، سکوت می کند و ... وا می بارد!
این بار،
نه برای هیچ کس دیگری،
که برای خودم بغض می کنم. که چه ساده فهم این خیابان های تنهایی را،
بی تو،
بی حتی آن نگاه مهربانانه ات، که سالها پیش برایم از بهشت می آوردی،
چه ساده گز می کنم و می گریم بر این درد کهنه ...
می ترسم از روزهای نیامده ...
از عینک دودی تاری که چشم هایم را پشت آن مخفی خواهم کرد و ...
ساز خودم را خواهم زد،
تنها دارایی این کس بی کس،
سه تارم را در گوشه گوشه این خیابان های تلخ تنهایی با خود هم نوا خواهم کرد.
و موهایم را می ریزم روی صورتم که دیگر،
هیچ کس مرا پیدا نکند.
هیچ کس، ...
و آنگاه که دیگر چیزی از این دل نماند،
خواهم رفت ...
خواهم رفت از این تنها یادگارهای سال های دور،
خواهم رفت تا انتهای فراموش شدگی ...
بی چشم های تو،
بی مهر تو،
بی سه تار،
...
تنها،
با دلی که زخم سالهای تنهایی را در خود می سپارد به دست نسیم.
چه بغضی گرفته دلم را ...
بغض...من رو هم داره خفه میکنه!
رو ترش کن که همه رو ترشانند اینجا
کور شو تا نخوری از کف هر کور عصا
لنگ رو چونک در این کوی همه لنگانند
لته بر پای بپیچ و گژ و مژ کن سر و پا
تا که هشیاری و با خویش مدارا می کن
چونک سر مست شدی هرچه بادا بادا
غیرتت لب بگزید و به دلم گفت خموش
دل من تن زد و بنشست و بیفکند لوا
مولانا
با تمام این حال هیچکس پیدات نمی‌کنه اگه خودت رو نشون ندی!!!
از عینک دودی تاری که چشم هایم را پشت آن مخفی خواهم کرد و ...
و موهایم را می ریزم روی صورتم که دیگر،
هیچ کس مرا پیدا نکند.
.
.
.
کار من شده ...
قاصدک!
ابرهای همه عالم شب و روز
در دلم می گریند .
آدم هیچ وقت نمی تونه فقط واسه خودش بغض کنه
آدم واسه همه چی تنهاست
ولی پشت یه بغض یکی گناهی رو مرتکب شده!
to rast migi
گاه فراموش میکنم دلم هم بغضی میشود هر روز !!
میخواهم تا ابد مست بمانم !!
بغض دیگه عادت شده