دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام.
دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون
این تمام شناسنامه من است؛
روی شبهای زمستان، نورهای مات
ادامه...
میدونی وهم قدرته و به نظرم ترس از اون بی معنیه.. سایه ها اگر چه تاریک و وهم آورن اما ساکت و مظلومن.. واقعا یه کم بهش فکر کنین بعضی تلخی ها پر از آرامشه...پر از رمز و رازهایی که آدمو به خود آدم نشون میده... مثل همین تابلوی جیغی که میگی من بارها وقتی اون تابلو رو دیدم به جای وهم به یاد تمام جیغ های بی صدایی که توی خودم کشیدم افتادم...
خوبی دوست عزیزم؟
یه کم که ... من اگر فکر نکرده بودم که نمی نوشتم! من زندگیم نه به شدت نوشتم اما دستخوش این چیزهاست ...
تابلوی جیغ ... پر از انعکاس قرن سیاه و سفید مردنه !
به مرحمت شما!
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
میان جیغ؟بین فریاد بین داد گم شدن مثل فرو رفتن توی مرداب میمونه!
تحلیل رفتن مدام | انتهای بی سرانجامی یک سایه، | که برای بقا | باید سر به گرداب فرو نهد ...
میدونی وهم قدرته و به نظرم ترس از اون بی معنیه..
سایه ها اگر چه تاریک و وهم آورن اما ساکت و مظلومن..
واقعا یه کم بهش فکر کنین
بعضی تلخی ها پر از آرامشه...پر از رمز و رازهایی که آدمو به خود آدم نشون میده...
مثل همین تابلوی جیغی که میگی
من بارها وقتی اون تابلو رو دیدم به جای وهم به یاد تمام جیغ های بی صدایی که توی خودم کشیدم افتادم...
خوبی دوست عزیزم؟
یه کم که ... من اگر فکر نکرده بودم که نمی نوشتم! من زندگیم نه به شدت نوشتم اما دستخوش این چیزهاست ...
تابلوی جیغ ... پر از انعکاس قرن سیاه و سفید مردنه !
به مرحمت شما!