در خواب سایه ها

روی شبهای زمستان، نورهای مات

در خواب سایه ها

روی شبهای زمستان، نورهای مات

درباره من

دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام. دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون این تمام شناسنامه من است؛ روی شبهای زمستان، نورهای مات ادامه...

آمار : 153185 بازدید Powered by Blogsky

دانته

در پندار من، چه ساده گمشده هایی برای نگاه، چه دلقکان بی آلایش ورپریده حضور گام های غروب، چه حرف های منتهی به زوال مرگ. رونق گام های شب هنگام خط کشی های سیاه و سپید مدام، از برابر چشم های من، که پشت سایه های آویزان از آسمان پنداری نامرتبط و نامفهوم گم شده است. از واژه های سقوط یک قرن آزگار ... زیر پلک های این شبها، هیچ چیز نیست!

هیچ چیز رنگی، حتی ساز کهنه مردی دور، لای درختهای وهم. رقص کودکی تنها میان ایستایی زمان و مکان. من باورهای خاکستری مدام. می دانم صدای کلاغ ها که لای شاخه های تاریک می خزد، می دانم طلوع اینهمه آوار بی سبب. می دانم از میان دستهای هیچ شقایقی لانه مرغابی ها پیدا نیست.

+ حالا، شب ها طعم دانته های شرقی می دهد.

رئا 1389/04/13 ساعت 14:29