ریتم سیاه

آونگ ها ...، که چه پر تازیانه، چون گوی های بزرگ مدام تاب می خورند و فرود می آیند روی ردیف هشت تایی و باز، برخوردی مدام، که انگار روی مخم بازتاب می کنند و پیچ می خورد صدایم در گلویم و داد و فریاد بیگانگانی که هیچ کدامشان را به یاد نمی آورم، ... تلخی، لای رگ های بیجانم پیچ و تاب می خورد و گرم می کند نیمه جانم را که می لرزد مدام، مدام، مدام و روی پیشانیم عرق سرد سالهای قهر و آشتی شب زده ها می نشنید حالا، ... « آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشایید »، ... کسی تکانم می دهد، دیوار سیاهچال رنگ خون می گیرد و جاری می شود تا زمین سرد، گرمی پر حلاوتش. سرم تیر می کشد مدام، ... افتاده ام روی آسفالت خیس از باران نیمه شب، بوی سکه های قدیمی می گیرد دهانم و خون بالا می آورم باز چیزی درون شقیقه هایم پیچ و تاب می خورد، صدای فریاد و هلهله می آید از دور، ... تلخی میان رگ هایم اوج می گیرد و بدنم را می لرزاند « یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند روی این دریای تند و تیره و سنگین » باز مردگی، تلخی سیاهی نزدیک شب های مهتابی که دیوانه ها سر بر می آورند از دل زمینی کهنه از جنس ضجه های کولی ها، شب باز خیمه می زند روی تفسیر خیال اقاقی ها، ... « باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده » چه زخمی می گیرد روی لبهای سرخ شعرهای قدیمی! باز صدای مویه ها از سیاهی های کنار خیابان، ... صدای آژیر از دور نزدیک می شود و می تابد در خیالم انگار از سالهای خیلی دور می خواند و نزدیک و نزدیک و نزدیک می شود و نبض می گیرد در تپش های بی رمق مویرگ هایم و خون جاری است از دهان شور مزه ام؛ آرام نمی خواهد بگیرد انگار و هر لحظه از سیلی عمیق خبر می آورد، ... زمین زیر پاهای خسته ام چقدر سست می شود و می خواند در گوشم « آی آدمها، که بر ساحل نشسته شاد و خندانید، یک نفر در آب دارد می سپارد جان، یک نفر دارد که ... » وای وای، آدمها، آدمها، ... چقدر بیزارم از دست های ملتهب، پیکر های بی جانتان، چشم های نگران، ... « یک نفر در آب می خواند شما را، موج سنگین را به دست خسته می کوبد، باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده، سایه هاتان را ز راه دور دیده، آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون ...» چه نفرتی می جوشد در میان رگ هایم و تلخی باز بالا می رود، چشم های خسته قرنی وحشی رو به رویم ملتهبانه جستجو می کنند، چون نعشی که حشرات بر گردش جمع می شوند و آژیر، آژیر، ... سوت می کشد در پندارم و صدای وحشی زمانه که روی سینه ام را می فشرد و بالا می آید تا به گوشهایم برسد و بپیچد در اعماق این دریای نا متلاطم رگ های جوشانم، چه تیری می کشد و چه نبضی می زند صدای این وحشت سرای مدام ... سر به آسفالت می کوبم و مویه ها باز اوج می گیرند چون اوج مارش های موتزارت، تیر می کشد فهم بی جان شقیقه ها و خون جاریست، خون نقره ای زیر تابش بی همتای ماه، تلخی دست و پایم را می فشارد و رگ هایم را می سوزانند، دیوار های سیاهچاله به خون مردگی های آدم ها آغشته است، چشم هایم می سوزند و آژیر ممتد، « آی آدمها ... » گم می شوم در پندار، گم می شوم جایی که هیچ دستی به آشیانه ام نمی رسد و مرده ها را دیگر نمی بینم هرگز، گم می شوم آنسوی خیالم که دور دستهای دشت های نقره ای را با خیال پروانه های آبی می فهمد و باز آژیر می کشد روی ذهنم، چرا دست از سرم بر نمی دارند این سیاهی ها، این آدمک های مدامی گاه و بی گاه مویه و لابه و ضجه ها، ... آدمها در دور دست شعار می دهند، باز، باز، آژیر می کشد روی خیالم و دیگر هیچ، هیچ، هیچ، تلخی روی مویرگ های ذهنم بالا می رود و ...  « آی آدمها که بر ساحل، نشسته شاد و خندانید، یک نفر در آب دارد می سپارد جان، یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند روی این دریای تند و تیره و سنگین آی آدمها ... »