-

چه نبض تلخی روی دستهایم راه می رود. هیچ گاه، حتی آن روز تلخ، این همه از خیابان شریعتی خسته نبودم! انگار می ترسیدم از درخت ها و سایه ها و وهم، که می پیچید لای گلویم. لای دستهایم و انگار دنیا را سکوت گرفته باشد و هیچ کس دل و دماغ هیچ حرفی را نداشته باشد. 

بغض می کنم و انگار نیمه شبی تلخ را لای خیابان ماتم زده گز می کنم که اینقدر تلخ ... تلخ ... خیره است به چشم های تاریک من. من از آدمها می ترسم، از درخت ها، ...