دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام.
دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون
این تمام شناسنامه من است؛
روی شبهای زمستان، نورهای مات
ادامه...
sokut hamishe qashange
سکوت
وحشتناکه پسر .. خیلی وحشتناکه ..
اوه نه پسر
من خوب میشوم
همین نزدیکی ها،یکی شدیم.یادت آمد؟
:) ...
باید همه رو بالا آورد رو صفحه
جایی حوالی بغض هایت!
مرا از این یکی شدن پس بگیر ... خسته ام از یک عمر یکی به دو کردن..........
فراموش می شوند به سادگی......
لذت گناه یکی شدن..
اوهوم
مثل گریه با ارزشه !
این حرف هاست که بی ارزش می شوند ...
اون یکی وبلاگتون چی شد ؟
به هر حال
من که میدونم موافقی .دغدغم هست هنوز این موضوع
نظر تو چیه حالا؟
در شرایط نظر دادن نیستم جان تو .. اما حرفهات قشنگ بود.
همانجا یک سرفه لازم است. دوباره حرفهایت می رود حوالی دو تا شدن.
هیچی برای گفتن ندارم!
در راه رها شدنم،بیا کمکم کن...
چقدر ثانیه ها بد می گذرن این موقع ها