تیره که می شود، روحم تلاقی می کند با امتداد سیاهی چشم هات، تا فهم بی نظیر این زیستن ساده نقاشی های کوبیسم. لبخند شاعری به بادبادکی تنها، که سالهاست کنج دیوار تیره کافه ای از سرخی دارد تلف می شود. در امتداد خاکستری هوای مه آلود خیابان مجاور، وقتی نورها را در خود هضم می کند و شیدا از ترانه های داغ می رقصد در نسیم پر التهاب این سوزها و سفیدی ها. تیره که می شود یاد خستگی این سکوت بی انتها می افتم، تا برسیم به صبحانه انگلیسی با شکلات تلخ. برسیم به عطر تازه فراموشی های ماندگار. یاد رقصیدن با آهنگ های قدیمی ایتالیایی، شبیه سالهایی که بعدها خواهند رسید. که تو باشی، و ترانه باشد.
بیا پیش از آنکه نباشی
همه کلمه هایی که دوست دارم را
از اول یک بار باز
برایت بگویم
/
ممنون سونات از حضورت ...
الهام بخش و زیبا بود
کافه ی نیمه شبم ارزوست
:)
شکلات تلخ خیلی میچسبه مخصوصا وقتی که عصبانی باشی
داد می زنم
اخم می کنم
عصبانی اما نیستم
خوشا این تیرگی‌های ممتد..
دوستشان دارم
مثل بادبادکی شدیم، که به نخ‌های کوتاه می اندیشید..
کاش امروز
روز آخر نیستن های بی حضور تو باشد
به حقیقت بپیوندند ای کاش...که سخت محتاج بادبادکی هستیم تا کمی رها باشیم...کمی شاید....
تو باد باش
شعر می شوم
می رقصم لای انگشتان کهنه تو
و بودن در لحظه هایی که نقاشی های کوبیسم ساده در آن زندگی می کنند گاهی چه سخت می شود..
آسان می شود
با تو
با باران
در کافه تان بساط تمام نوستالژی های من برپاست../.
عجیب دردناک هم هست
همزاد پنداری عجیبی داریم با جمله ی آخر:
" شبیه سال هایی که بعد ها خواهند رسید. که تو باشی، و ترانه باشد..."
زیبا بود و لذت بردم
ممنونم از زیبایی واژه های تو
تیره که می شود ..
متشکرم
که بشود روزی باز هم چشمهایت را زیر باران نقش بست
بر دیوارها بر همه چیز!!
تا باز بی نامت بمیرم!!
در تیره... در تار!!
با چشمهایت چه می کنی