دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام.
دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون
این تمام شناسنامه من است؛
روی شبهای زمستان، نورهای مات
ادامه...
همه ی این روزهای من خوابی طولانی بوده
افسانه ی به رخ کشیده در فصل کهنه ی آرزوهایم.
...
اما چیزی تو را اینجا پیشِ من، پنهان نگه داشته!
همان اولی که هیچگاه نبوده..
آه ای بیکران من...بیکران من... که بیکران گفتنم را به خویش برنتابیدی....
حال که کران هایت درهم نوردیده بود، ازل را و ابد را...
کاش آنچه در ذهن ما بود واقعیت میداشت...کاش...
هی پسر چقدر خوب است نوشتن ِ دوباره ات رفیق...
همان اولی که بود شد و نابود...
تازه می شوی مثل من !
به تنهایی رنج ها...
همیشه صحبت از کسی است ک باید باشد .. ک نیست ...
بوده
اگرچه محو و آرام...
تنها که می شوم
حتی درخت خشکیده هم آغوشش را برایم باز نمی کند
هیچ می شوم
در تنهایی
"هیچ"