دیگه مهم نیست. چی باشم، کجا باشم. اصلا همه فصل هام بشه زمستون، با همه نورهای ماتش وقتی می رن تا ابدیت ابرهای خاکستریش. وقتی نگاه می کنی به آسمون شباش می بینی تمام این برفا واسه تو دارن میان پایین. برای همیشه همین باشی و هیچ کس حتی نفهمه چی بود که گذشت. دیگه چرا مهم باشه ... کی رفت، کجا رفت. فقط گه گاهی که دلم می گیره از نبودن همه چی. همه چی ... دلم فقط به همین اتاق سیاه و سفید خوشه. فقط به همین بی انتها. که من باشم، که تو باشی و همین. کی می دونه آخرش چی میشه. کی می دونه قصه دنیا چی به سرش میاد. من همین آدم سیاه و سفید باشم، تو همین شعله که نگاهش همه چی باشه برام.
دلم نغمه های تو رو می خواست. بشینم یه گوشه تا انتهای دنیای تو پرواز کنم، همین طور خیره میشدم به چشم هات و موسیقی، دخترک ژولیده، بند باز، کاروان، زنبور عسل و رویا، رویا ... انقدری که ازم بپرسی نیستی تو؟ ... من کجای این همه خاطره از چشم های ابرها افتادم و دیگه یادم نیست، چی به سر اون مرده اومد که هرجا می رفتیم، هر جا که حالمون یه جور دیگه بود، می دیدمش، برامون آکاردئون می زد، چقدرم قشنگ می زد. حالا، شباش، خیابوناش، کافه هاش، پر شده از شمع های قرمزی که تو دوست داشتی. بوی بارون میده هوا ... بوی بارون
این تمام شناسنامه من است؛
روی شبهای زمستان، نورهای مات
ادامه...
نقطهـ ها...بدجور درگیرم می کنند گاهی...لعنتی ها دست بردار هم نیستند...هی می روند و می آیند...مثل همین ها...آخر هم سر و ته ش با یک سه نقطهـ به هم می آید...(نگفتم؟!)
چرا گفتی چه می توان کرد من این سوختن را هم نمی خواهم البته
حرف ها همیشه هستند .. ماییم ک از این متن ها رفته ایم
نقطه.
احتمالا خیلی زیبا بود
احتمالا دقیقا همین جا باید نقطه می گذاشتیم
ماییم که از این متن ها رفته ایم
بگذار برای تو از قصه ای بگویم ک در آن نمیری
و شعرهای تو درد را
و شعرهای تو درد را
و شعرهای تو درد را
می شود ک فراموش کنند ..
می ترسم از هبوط
می ترسم آن من دیگر
از جنس خودم نباشد
یا نمی دانم حتی
آن هبوط من بودم یا تو
آن مرد من بودم یا کس دیگری
که شبیه من بود
من می فهمم
در نزدیکی مرز های خودم
گم شده ام .
با این حساب
خیلی دیر است برای فراموش شدن
بی نقطه رفتن را دوست دارم...
این طوری انتظار معنی می ده...
حالا
در گیر انتظار
نقطه نگذاشتی تا خیال ببافم با رفتنی ک در یک روز و یک شب اتفاق نیفتاد
حالا حدودا می توان مُرد کنار چشم هایی ک طاقت اشک ریختن شان نیست دیگر
گیج شدم مثل حرفات
مثل اشکام
هر چیزی نه آغازی داره نه پایانی /
پارادوکس دقیقا و حدودا خیلی خوب بود و استفاده ی قشنگی که از هر دوتاشون داشتی
باز هم ازت می خونم
چه چیزهایی می بینی شما
خوشحال شدما
مرسی
ziba bod.................kheili
زیبا بودی ... خیلی
تو بی نقطه رفتی ...
و انتظار ِ من را برای آمدنت را می توان به سه نقطه ی پایان ِ جمله تشبیه کرد ... یعنی ادامه ... یعنی تا بی نهایت ...
مثل همین چشم های من که می بارد
ببخش رفیق .. من بسیار نسیانم!!
تو ای لعنتی بی نقطه شبها را بدون نوره ستاره گونه ات چیکار کنم...!!
بیخیال رفیق گل
درود
محسن جان، این آهنگ وبلاگت چه سوزی دارد... همینطور وبلاگت را باز می کنم و گوش می دهم... من عاشق اسپانیایی هستم. :)
می خوانمت.
وقت خوش././././.
خودم هم
سوسک شده ام با این یهودی
نقطهـ ها...بدجور درگیرم می کنند گاهی...لعنتی ها دست بردار هم نیستند...هی می روند و می آیند...مثل همین ها...آخر هم سر و ته ش با یک سه نقطهـ به هم می آید...(نگفتم؟!)
چرا گفتی
چه می توان کرد
من این سوختن را هم نمی خواهم البته
از مرز گریه گذشته ام .چشمهام شبیه نقطه شده .حالا حدودن می شود مرد .
حدودن ...
من خیلی قبل تر ها اینجا بودم.. خیلی خیلی قبل تر.. درسته؟ :)
خیلی قبل تر ها
آدرست رو کاش می نوشتی
نقطه ها هم پاک می شوند...
از یاد میروند...
چون متن ها...
نوشته ها...
حرف ها...
حتی دوستت دارم ها!!
نقطه ها اما جان سخت ترند
هی نقطه گذاشتی هی خط کشیدم هی نقطه گذاشتی هی خط کشیدم حالا تمام خطها خط الرسم فاصله اند...
:)
انتظار یعنی "تو"..
این ادامه من