همیشه، در انزوای تاریک من، چشم های تو باز، ... انگار که نتوانم به این راحتی ها از این ها بگذرم. داشتم فکر می کردم به متروی گاه خلوت آن ایستگاه های آخر. با همه کم و کاستی ها، خوبیش این بود که میشد لحظه ای در دنیای خودت غرق شوی بدون خیال اینکه کسی تا تمام زیر و بمت را بیرون نکشد از رو نمی رود! می دانی، در این دنیای غرق شدن ها، چیزهای خوب هم زیاد بود. یادت هست؟ روز اولی که گفتی یک چیز مهم هست که بعدها به من می گویی و یادت هست بهانه قلیان نعنا کرده بودم و با استراتژی عمیقی که حتی حالا هم ذهنم به هیچ نتیجه گیری خاصی نرسیده است، تبدیل شد به کافه نروی سیاه سیاه! یعنی انقدر سیاه که برای اولین بار توی قهوه میشد صورت یک انزوای فراموش شده مبهوت را کشف کرد! چقدر آنروز حرف زدیم و یادم هست، هیچ وقت نتوانستم دل از کتاب گوشه کافه که حتی اسمش هم یادم رفته بکنم! این از آن حرف هایی است که خیلی کم پیش میاید اعتراف کنم ... کتاب اثر دولت آبادی بود، که پس از مصیبت های « سلوک » دیگر حتی جرات رد شدن از کنارش را هم نداشتم!
یا نزدیکای غروب خیلی قبل تر ها که دنبال کشف کافه های نو بودیم و سر از کوچه پس کوچه های غروب گرفته در آوردیم و زنی که لم داده بود روی کاناپه های چرمی سیاه و کتاب « شوهر آهو خانم » را می خواند. یا Shape of my Heart توی دنج ترین ! جای دنیا.
نمی دانم چقدر به این لحظه ها فکر کرده باشی؛ لحظه های بی همتایی که خیالشان می گیرد آدم را. عادت دارم اینجور وقت ها هدفون گوشیم مانع برخورد ازدحام مجانین بی انتها با آرامش لایت این فلسفه ام باشد! آن شب هم انگار Dream theater بود که مرا از حضور گاه و بی گاه نگاه ها می دزدید.
+ امشب چشم های تو برای نخستین بار باعث شد که پرواز سایه ها تمام شود! باور کن من تمام نشده ام، اما احساس سیاه نامه های کولی وار، با چشم های تو لااقل برای امشب از تنگنای خیالم رفته است و حس می کنم باید با کمی تغییر شروع کنم. این بود که « نیمه شبهای یک سمفونی بی انتها » را شروع کردم!
و از این همه واژه، نمی دانم چرا نگاهم ماند به شیشه های سیاه متروی گاه خلوت ایستگاه های آخر ... یادم می آید « کافه پیانو » را همچین لحظه هایی شروع کردم! و Le Voyage de Sahar، ... از این بیشتر برایت خواهم گفت.